پشت این صورتکِ خسته...

به سکوت مطلق اتاقم که فقط با صدای نفس هام شکسته میشه پا میذارم و تو تاریکی به سمت تختم میرم. آروم دراز میکشم و چشم هام رو میبندم. تصویر تو و تمام خاطراتم و دغدغه ها و آرزوهام جون میگیرن، آرزوهایی که میدونم رسیدن بهشون به اندازه ی برگشتن به گذشته محال هست. با اراده ای خود ساخته عقب می زنمشون. من رو با گذشته و آرزوهای محال چه کار؟! 

به دنیایی پا میذارم بی هیچ تصویر ملموسی یا واژه ی قابل درکی. دنیایی مملو از سوال هایی به بزرگی و عظمت هدف های هرگز پیدا نشده ام. به تک تک جملات، واژه ها و هجاهای کلام دلنشین و در عین حال عمیقت فکر میکنم و حقیقت بودنم رو از لا به لای لحن کلماتت بیرون میکشم، ذره ذره! روح تشنه ولی کم تحملم تاب شنیدن تمامی اون ها رو یک جا نداره. 

عمیقا تشنه ام، تشنه ی شنیدنت، دیدنت، فهمیدنت. دلم رسیدن بهت رو آرزو میکنه ولی با پاهایی خسته از دویدن به دنبال روزمرّگی ها، انگار رسیدنِ به تو نهایت خوش باوریِ دلِ ساده ی منه! :| 

همین شروع و قدم به راه گذاشتنشه که سخته، میدونم. اگر اراده کنم و قدم اول رو بردارم، جاده خودش من رو به دنبال خودش می کشونه. کاری که اگر تا امروز چندان جدی بهش فکر نکردم به لطف تعلقات بی ارزش و دل بستگی های زودگذرم بوده! اما حالا تصمیم گرفتم رها بشم از تمام این بندها و حصارها و دیگه اجازه ندم هیچ موجود مادی ای روحمو اسیر کنه و بهم تسلط پیدا کنه. از امروز دیگه من آزادم و اسیر تو :) 

پ.ن. تا حالا امتحان کردید که چقدر تایپ یه پست این قَدَری: >D:< با کیبورد ویندوز چه حالی میده؟! >->O